Ўзимни ўлдирайми?

Эркиннинг ишлари роса олдинга кетди. Икки ой деганда савдога тикилган пули ўн баробар фойда берди. Даврадошлари сони ортди. Ҳеч чекмаган Эркин чекишни бошлаб юборди. Ичмаган Эркин ичкиликка меҳр қўйди. Омад келгани яхшику-я, лекин инсон ўзини босиб олмаганда келган омад кераксиз экан. Ҳеч кимни ҳурмат қилмай қўйди. Машина оламан деб туриб олди. Пулинг бўлса чангалда шўрва деганларидек тезда машинани ҳам олди.

Энди унинг тишлари орасидан машина ойнасини очганча тупуришини тез тез учратишар эди.

Кўзойнагини пешонасига таққанича салом берган борми, қўл силкиган борми бурнини осмонга қилганча ўтиб кетарди.

Унинг даврони келганди гўё. Тун ярмида кўчага чиқиб кетар, тушгача уйқудан турмас эди. Ўша куни бироз ичгани билиниб турар эди. Машина калитини қўлида ўйнаганча ҳуштаг чалиб, эшик томон борар эди. Хотини кўзларини уйқудан очиб, қаерга кетаётганини сўради.

—Нима ишинг бор, пиво ичгим келди.

—ярим кечаси дўкон ёпиқ аҳир дадаси. Нима қиласиз бошқаларни безовта қилиб.

Шарт ортига қайтиб аёлнинг юзига мушт тушурди. Аёл ерга йиқилиб тушгач, қорнига бир тепди.

—Ҳей санга неча марта айтганман, ишимга аралашма. Хотин дегани йўлимда турибди. Ишонмайсанми? Ҳозир.

У аллакимга қўнғироқ қила бошлади. Нариги томондан аёлнинг овози келди.

—Ало.

—Жоним ухламаяпсанми?

—Йўқ сизни кутяпман.

—Ҳозир кабутаринг учиб борадида.

Ерда ҳушсиз ётган аёлига қараб.

—Ана кўрдингми бир ҳурлиқо бедор кутмоқда, сен бўлса шишиб ухлаб ётибсан.

Аёли ҳушсиз эканини билмади ҳам.

Машина калитини қўлида ўйнаганча ҳовлига чиқди.

—Ҳа Эркинжон болам қаёққа?

Онаси аллақачон шовқинни эшитганди.

Самандарни хотини хомиладор эди, туғруқхонага олиб бораман.

—Ўзини машинаси бор!

—Машинаси бузилиб қолибди.

—Хўш ўтган ҳафта қиз туққанди, бир ҳафтадан кейин яна туғармишми?

Аллақачон дўстларидан айрилиб, ўзига пулдорроқ улфатлар топган Эркин бундан хабарсиз эди.

—Пиво ичиб келаман.

—Ҳечқаерга бормайсан. Гулсанам қани?

Келинини сўради онаси.

—Ичкарида ухлаяпти.

Онаси келинни уч марта чақирди чиқмади.

Келини қанақа эканини билар эди. Қизларидан ҳам меҳрибон, чаққон энг муҳими кўнгли пок эди.

—Урдингми?

—Ҳа.

Аёл ҳаллослаб ичкарига югура кетди. Пайтдан фойдаланган Эркин машинани миниб кўчага чиқиб кетди. Қайнонаси сув сепиб Гулсанамни ўзига келтириб олди, оғриқдан йиғлаётган келинни қучиб, таскин берди, қўшилиб ўзи ҳам йиғлади.

—Эй Худо болам бойликни кўтаролмас экан, бериб нима қилдинг. Тинчгина кетмон чопиб яшаб турган эдику. Ўзинг бердинг ўзинг олгин, ўғлимга инсоф берсанг бас. Давлатни кўтара олмаса қайтиб бермагин. Ҳеч бир она боласига бундай тилак қилмайди дерсиз, лекин Зумрад хола ана шунақа аёл эди.

Эркиннинг қадам товушлари кўп ўтмасдан ҳовлида эшитилди. Пешонаси қон. Бир қўлининг кафтида катта тилиниш бор. Қайнона келин югуриб чиқишди.

—Нима бўлди, машинанг қани?

—Машина дўкон олдида.

—Тинчликми?

—Машинадан тушиб, шийпон орқасига ўтгандим. Муниса оёғи қалтисиб, қолиб кетибди. Олиб чиқмоқчи эдим.

Мен. . . . .

Бошқа гапирмади. Ерга йиқилиб тушди. Гулсанам қайнонаси билан амаллаб кўтариб, ичкарига олиб киришди. Тонггача атрофида ўтиришди. Эркин ҳеч кўзини очмади. Зумрад хола соч толасини ўғлининг бурнига тез тез яқин тутиб текшириб турди. Нафас олиши жуда суст эди. Болаларини хонага киритмай туришни сўради. Келин рози бўлди. Эрининг тепасида кўз ёш тўкар эди.

—Бўлди йиғлама келин. Бунингга жин илашибди. Мунисанинг оламдан ўтганига бир йилдан ошдику. Энди буни бир ўқитмасак бўлмайди. Бориб Акмал қорини топиб келай, бир ўқиб қўйсин.

Акмал қори эшикдан кириши билан сесканиб кетди. Опа ўғлингизга каттароқ нарса нарса ҳазил қилибди, юзида нур йўқ.

—Ўқиб қўйгин.

—Ўқишгаку ўқийман, лекин шифоси Яратганнинг измида.

Акмал қори қирқ марта Ёсин дуосини ўқиди. Эркиннинг нафас олиши тезлашди, пешонасидан тер чиқиб кела бошлади.

—Опа менимча бугунга етар. Энди қайтсам.

Шу пайт Эркин кўзини очиб Акмал қорининг желагини бармоқларига маҳкам сиқиб олди.

—Илтимос, яна бир марта ўқинг.

Илтимос бажарилди. Нафас олиши бир текис бўлди. Эркин муздек сув сўради.

Ўзига келишга келди-ю оёқларини ишлата олмади.

—Юрагим куйиб кетди, бўғзимдан олов суғирилиб чиққандек бўлди.

—Чакки юргансанда ука, Ўзингга қарамагансан.

Ўз айбини тушиниб етганди.

*

Бир ой ётоқда оёғи ишламасдан ётди. Бу орада ҳар ҳафта келиб Акмал қори дам солиб турди, онаси Ойдин отинга мушкулкушот ташиди.

Бир куни уйда ҳеч ким йўғида, судралиб ташқарига чиқди. Омборга судралиб кирди, арқонни топди. Арқонни маҳкам қучиб йиғлади. Кўзларидан тўхтамасдан ёш келди.

—Нима қилай, нима қилай?  Ўзимни ўлдирайми? Ўлдирсам қутуламанми? Одамгарчиликдан чиқиб кетганимни жазосими бу? Инсонларни бир тийинга олмаганимга жазоми бу?

У тиним билмасдан йиғларди. Арқонни маҳкам қучиб йиғларди. У ўзини унутиб қўйганди. Арқонни қучоғига босиб, йиғлаганича омбордан чиқди. У юриб кетаётганини сезмас эди. У тузалганини сезмас эди. Ҳовли ўртасидаги сўрига бориб ўтирди.

—Йўқ! Ҳечқачон.

Арқонни олиб отиб юборди. Ҳушидан кетиб қолди. Дарвозадан кирганидаёқ хотини шошиб қолди. Эри сўрида ётар эди. Олдида арқон. Югурганча келиб юзига сув сепди. Эркин яна уч кун оёғи қимир этмай ётди. Акмал қори келиб дам солди.

—Тушимга кирдинг ука. Келинг деб ялиндинг. Тузаламан деб ваъда бердинг. Номоз ўқийман деб айтдинг. Қани оёқларингни қимирлатиб кўрчи.

Ҳақиқатда оёқлариҳаракатлана бошлади. Кўзларидан ёш чиқиб кетди.

—Номоз ўқиганим бўлсин қори ака.

Нуриддин Зиё Турақулов