Бунақа бўлади, деб сира ўйламаган эдим!..

Ҳатто тушумга ҳам кирмаганди. Куппа-кундузи… Бор йўғи бир кун олдин, гўштни нархини сўрадим. Бир юз қирқ беш минг дейишди. Ёмон жаҳлим чиқди. Инсофларинг борми ёки гўштга қўшиб инсофни ҳам пуллаб юбордингларими, баломи баттарми, деб қассобга анча гапирдим. Бечора қассоб ғиринг этмай эшитди. Сўнг бир нима, бир нималар деб минғирлади. Уни гапларини эшитгим келмай, кетвордим… Эртасига келдим. Қассобдан гўштни наархини сўрадим. Жавоб бермади. Яна сўрадим, яна жим. Нима бало сен бола гаранг – паранг бўлиб қолганмисан, дедим жаҳлим чиқиб. Йўқ, ота. Эшитаяпман ҳамма гапларингизни. Лекин шу нархни айтгим келмаяпди, дейди. Нега, деб сўрасам. Шу кеча олмай кетганингиз чатоқ бўлдида, дейди. Нимага, дедим пешонамни тириштириб. Келинг, яхшиси бир икки марта сўкингда кетинг, дейди номарди. Индамадим. Индамай кетдим. Кейин билсам, гўшт нақд бир юз олтмиш беш минг бўлган экан. Буниям, иккитаси гап ташлашиб турганидан билиб олдим. Биттаси айтади. Мол боқадиганларга эллик минг доллардан бериш керак. Икккинчиси, «мана», деб зорманда кўрсатади ва гапини исботини айтади… «Қуруқ эллик минг доллар билан иш битиб қолмайди. Ер ҳам керак. Кейин чорва дўхтири керак. Сўнг, чорва мутахасиси керак. Ундан сўнг, беш, олти йил эллик минг долларни берган пулини сўрамаслиги керак. Ана шунда бир нима қилса бўлади. Акс ҳолда, анави эллик мингни олади-ю, бирорта давлатга суриб қолади. Ундан кейин пул ҳам йўқ, гўшт ҳам йўқ…»
Мен чуқур хўрсиниб қўйдим ва йўлимда давом этдим!..