Ҳаммаси ўйин! Бироз чалғибман!..

Лола машмашаси, анави Жаҳонгир Отажоновнинг жинниларга хос қилиқлари ва сўнгида бугун жуда авжга чиққан Жўраевлар жанжали шунчаки ўйин… Шахмат ўйини… Керак эди. Қилинди. Фигуралар ҳали у ёққа, ҳали бу ёққа қўйилаяпти. Бутун халқ ана шу тўрт-бешта отарчи билан овора, қайси даврага борманг, оғизларида шу гап. “Бечора тўғри айтаяпти. Ҳамма исботи бор экан. Мана кўрасизлар, фалончи бир уришда ҳаммасини ағдаради” ва ҳоказо…

Анави туя бор-у, ем, газмол, тилла, “қора мой”… ортмоқлаган туя уларнинг кўзларининг олдидан ўтиб кетаяпти. Лекин у кўринмаяпти.  Чунки отарчилар ёмон ярақларкан, кўзни қамаштираркан. Яхшилаб қора кўзойнак тақиб қарайсан, бир нима ўтиб кетаётгандай бўлади. “Анавини сен ҳам кўрдингми?” деб ёнингдагидан сўрасанг: “Қани? Нима у? Ни-ма? Ни-ма, сан-сан!” дейди. Кейин кўрсаткич бармоғини лаблари устига қўйиб: “Ўласан, жўгилар сени ўлдириб кетади”, деб қўшиб қўяди. “Доим жўги, жўги деб калламни қотирасан, нимайди у жўги?” деб бир куни сўрадим. “Жўгининг иккита шохи бор, думи узун… Ёмон сассиқ”, деб жавоб қилди у…