Болаларнинг масжиддан тўсилиши дунёвийликка зид
Бугун давлат мулозимлари нима қилса ҳам қонунларга «тўғри» келаверадиган ҳолат бўлиб қолди. Яқиндагина «дунёвийлик» концепцияси қабул қилинди. Унда давлатнинг ички ва ташқи сиёсати, аниқроғи халққа кўрсатадиган хизмати диндан ажратилгани, бирорта динга устунлик бермаслиги баён қилинганди.
Унда давлат диний ташкилотларга аралашмаслиги, диний эркинликлар кафолатланган бўлиши керак эди. Президентнинг дин ишлари бўйича маслаҳатчиси Руслан Давлетов ушбу лавозимга келганидан кейин қабул қилинган концепция мутахассислар томонидан диндорларнинг ҳуқуқларига тажовуз қилиш эҳтимоли бор ҳужжат деб баҳоланди.
Рисоладагидек дунёвий давлатчиликда давлат хизматларигина дунёвий бўлиши кўзда тутилган. Бироқ ушбу концепцияда халқнинг маиший танловлари ва диний ибодатларига ҳам таъсир қилиш мумкин бўлган моддалар киритилган.
Ўлкамизда Рамазон ойининг бошланиши билан ушбу концепция ўзининг қанчалар «қонуний» кучга эга эканлигини намойиш эта бошлади. Қонун билан қабул қилинган концепцияда давлат диний ташкилотлар фаолиятига аралашмаслиги ва фуқароларнинг эътиқоди ва ибодатларига тегинмаслиги белгиланган бўлса-да, Рамазоннинг илк кунларидан Мусулмонлар идорасига «катталар»нинг болаларни масжиддан узоқлаштириш бўйича аралашаётгани маълум бўлди.
Ўлкамиз мусулмонларининг расмий диний ташкилоти вакиллари қонунга амал қилгани учун ушбу ноқонуний аралашувни инкор этмади. Зеро, шариатда ҳукуматнинг шаръий амрлари бажарилганидек, рисоладагидек дунёвийликда ҳам фақатгина қонуний талаблар бажарилиши керак эмасми?!
Шунинг учун ҳам ҳукумат мамлакат бўйлаб тартибни сақловчи органларни «оғзаки буйруқ» билан дунёвийлик талабларини бузишга, яъни давлатнинг диний ташкилотлар фаолиятига аралашуви ва фуқароларни ибодат қилиш ҳуқуқидан тўсишга киришди. Шу жойда «сизларнинг ҳамма ишингиз ҳам шариатга тўғри келаверади-а», десак тўғри бўлади.
Бундай ҳолатларда фуқароларнинг давлатга унинг дунёвий эканлигини эслатиши, диний ишларга аралашиши ноқонуний эканлигини рўкач қилиши қонун талабларини талаб қилиш ҳисобланади. Шариатда амри маъруф, наҳий мункар каби гўзал амал бўлганидек, дунёвийликда ҳам давлатни яхшиликка чақириш ва ёмонликдан қайтариш, ёки қонунга итоат қилишга чақириш ва ноқонуний хатти-ҳаракатдан қайтариш каби унинг муқобили бўлиши керак. Ёки дунёвийлик давлатга хоҳлаганча ноқонуний хатти-ҳаракат қилишга қўйиб беришни англатадими?
Шундай экан, ўзбек халқи давлатнинг диний эътиқод эркинлигига бўлган ҳар қандай ноқонуний аралашувини давлатга эслатиб туриши, қонуний йўллар билан ўзининг ҳуқуқларини ҳимоя қилиши керак. Агар давлат фуқароларга ибодат қилиш эҳтиёжларини таъминлай олмаса, фуқаролар бу эҳтиёжларини панада амалга ошира бошлайдилар. Бу эса янада кўпроқ муаммоларни келтириб чиқаради. Чунки ҳар қандай диндор жаннатга киришни хоҳлайди.
Бироқ, Руслан Давлетов аввалроқ давлатчиликнинг моҳияти одамларга дўзахга кириш имкониятларини очиб беришда эканлигини таъкидлаганди. Бу билан давлат одамларнинг жаннатга киришига тўсқинлик қиладими ёки дўзахга кириш сингари, жаннатга киришига ҳам қўйиб бериши керакми, аниқлик киритмаган эди.
Агар давлат одамларнинг диний амалларни бажаришга йўл қўймайдиган бўлса, у динсиз, атеистик жаббор давлатга айланади. Бундай давлат ва унинг бошқарувчилари оқибатда, албатта, таназзулга юзланиб, икки дунёда хор бўлади.
Ўзбек халқининг диндорлари эса динига эркин амал қилишни, давлатнинг диндорларни расмий диний ташкилотларга қатнашига ноқонуний тўсиқ қўймаслигини, ўзаро ишонч ва ҳурмат асосида мавжуд бўлишини хоҳлайди.
Бироқ, вазият шундай экан, яъни айрим амалдорлар диндор фуқароларни жаннатга киришдан тўсишни, қолганларга эса дўзахга киришга қўйиб беришни мақсад қилган экан, бундай вазиятда икки ишни қилиш керак бўлади:
– Ҳуқуқларни қонуний йўл билан талаб қилиш;
– Сабр қилиш. Сабр эса давлатдаги баъзи амалдорлар истамаётган амалларни кўпайтириш билан бўлади.
Ҳозирги ҳолатда янада кўпроқ болаларни бўш вақтларида масжидларга олиб чиқиш, уларга динни янада чуқурроқ ўргатиш, ушбу йўлдаги синов ва жабрларга янада мустаҳкам туриш.
